De stad der steden
Na de val van de Berlijnse muur vervaagde de grens tussen Oost en West, dat is wat ik dacht. Maar dit draaide om de strijd der ideologie. De daadwerkelijke grens tussen Oost en West ontstond ruim 2600 jaar terug in de tijd. En staat nog fier overeind, diep geworteld in de grond en nog dieper in de geschiedenis. Het is Istanboel. Stad der steden, waar alles te vinden is en nog net iets meer.
Duizelingwekkend groot
De inmense omvang duizelde mij, als roekeloze reiziger. Ik reis zonder plan, zonder bestemming. Dus de oneindigheid aan mogelijkheden resulteerde in het radeloos rondzwerven in de straten. Istanboel is geweldig als je een plan hebt en dingen gepland hebt. Maar dit geldt niet voor mij.
Aziatische kalmte
Daarnaast zijn de Europese prijzen uitgekamd over het Europese gedeelte, waar ik verbleef. Aan de Aziatische overkant is het rondlopen een stuk goedkoper en aangenamer. Geen mierenhoop van toeristen en geen restauranteigenaren die de toeristische mierenhoop naar binnen willen lokken met mierzoete baklava. In de Aziatische helft vind ik de Aziatische kalmte van zachtaardigheid.
Disco in het verkeer
Door de hoge prijzen en mijn krenterige Nederlandse DNA besluit ik niet uit te gaan in Istanboel. Dit is geen gemis voor mij, aangezien het wegdek op zich al een disco is. Iedereen maneuvreert kris kras langs elkaar, overal galmen toeters en bellen en de gekleurde lichten sieren zonder betekenis de straten. Elke stuiver is van waarachtige waarde op mijn langdurige reis. Dus als het even kan creëer ik mijn eigen terras, tussen de bouwvakkers van de stad.
Tussen de dansende Arabieren
Ondanks mijn gelimiteerde budget, ga ik wel feesten. Op mijn laatste avond, loop ik samen met talloze zwerfkatten terug naar het hostel. En onverwachts stuit ik op een podium met uitbundig publiek in de voorhoede. Mijn compleet nuchtere staat van zijn moet een kloof van klam ongemak overbruggen om hen in hun feestelijke stemming te vergezellen. En ik ben trots om het te zeggen: dit lukt. Mijn mentale staat heeft de overkant bereikt en nu sta ik tussen de borstkast trillende Arabieren mijn spierwitte danskunsten te vertonen. Cultuur kent geen grenzen en cultuur is van niemand in het bijzonder.
Je schrijfstijl wordt steeds poëtischer…
Heel boeiend om jouw ervaring over Istanbul te lezen.
Ben benieuwd naar je volgende verhaal over de 2 weken in the middle of nowhere.
namens vele van ons zullen wij alles ervoor over hebben om jouw te kunnen zien dansen. Wees vooral niet bang om je eigen dansmoves te filmen!!!!