Select Page

The road to nowhere

← terug naar de kaart

De geheime gathering

Het bijzondere aan mijn reis is hoe een vlinderslag een wervelstorm kan veroorzaken, ook wel bekend als het butterfly effect. Zo brengt het lot mij een reeks van toevalligheden, met als klap op de vuurpijl een reiziger met een wel heel bijzonder plan. Hij is onderweg naar een geheime gathering, midden in het Turkse woud. Een anarchistische levenswijze, zonder een leider, geld en elektriciteit. Een utopische ervaring die mijn kijk op de wereld zal doen veranderen. Uiteraard ga ik hierheen!

Een optimistische start

Dus ik vertrek uit Istanboel. En al gauw stelt de Turkse gastvrijheid mij gerust. Een land waar het niet vreemd is om de medemens te helpen. De gastvrijheid neemt mij bij de hand terwijl we samen kilometers wegdek achter ons laten. Het is maximaal een half uur glimlachen naar voorbij rijdende auto’s voordat ik wordt opgepikt. Waarna ik soms aan de goede en soms aan de verkeerde kant van de weg wordt afgezet. Maar een paar hekken over en ook dat probleem is  weer van mij afgezet.

Een goedkoop levensgevaar

Door de behulpzaamheid kan ik goed inschatten waar ik ‘s avonds zal landen. Dus ik tape mijn eindbestemming op mijn trouwe stuk karton. Er stopt een auto die zo uit een zombie apocalyps is komen rijden. Ik stap in en via ons Google Translate gesprek kom ik te weten hoeveel er voor deze kart-wagen is betaald. Maar liefst 5 euro! Dat is nog goedkoper je leven riskeren dan via een pakje sigaretten vol met vitamine K (en vitamine C voor de Engelse lezers)

Dus ik leg mijn ene hand op mijn hart voor het geloof. En de andere om mijn nek voor de mogelijke nekbreuk. Want in Turkije bestaan gordels alleen in de fantasie van reizigers. Een lange rit volgt en de heren voorin nemen mij mee uit eten. Wat een vegetariër minder goed zou uitkomen dan mij. Want ik krijg een goede bonk vlees voorgeschoteld waar ik zeker wat avonden op kan teren. Tot slot word ik netjes voor mijn hostel afgezet waar ik korte rust zal vinden.

Turkse gastvrijheid

Al hoewel ik geen tol voor de weg betaal, eist het liften wel zijn tol van mij. Onder mijn rugzak draag ik een diepe steek in mijn rug met mij mee. Dus ik ben maar al te blij wanneer ik hoor dat een vrachtwagen chauffeur mij een flink eind op weg helpt. Ik word onder de ondergaande zon bij een gesloten benzine station afgezet en ik besluit te voet naar de volgende te gaan, het pittoreske dorpje door. Mijn ogen vallen op een familie die hun voortuin sfeer inblaast met uitbundige gesprekken en ik groet ze: salam maleikum.

Meteen krijg ik thee aangeboden en vervolgens ook eten. Dat is precies wat ik zocht en ik betaal hen met Turkse dankbaarheid: tezjegule. De tante van de familie kan het niet over haar hart krijgen mij buiten te laten slapen en biedt mij een bed in de boerderij aan. Gastvrijheid is de fundering van het huis en een dak boven mij hoofd is zeker niet verkeerd. Daar is het butterfly effect weer. Een gesloten tankstation brengt mij een schuilplaats voor de nacht. Of op zijn Cruijfiaans gezegd: elk nadeel heb zijn voordeel.

Op weg naar het niets

Alsof dit alles nog niet genoeg is, krijg ik ook een overheerlijk ontbijt. Dat mij goed op weg helpt om de weg op te gaan. Want de laatste loodjes wegen het zwaarst wanneer de wegen steeds afgelegener worden. Ik zal jullie de details besparen, anders zal deze alinea nog langer zijn dan de weg naar de gathering toe. Het kost mij de namelijk elf liften om de middle of nowhere te bereiken. Na de laatste lift wijst een arbeider mij in welke richting ik moet lopen om de gathering te bereiken. Naar een niemandsland zoals in Nederland niet te bekennen is. Onwetend of ik daadwerkelijk ergens zal uitkomen, begin ik te lopen en te lopen en te lopen.

Op weg naar nergens

0 Comments

Submit a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *