Het lastigste land om te liften
Mensen vragen vaak: Tim, wat is het lastigste land om te liften? Na een maand lang van auto naar auto hoppen, weet ik het antwoord. Het is Griekenland! Er werd mij bij het tankstation verteld dat ik gek was, dat het onmogelijk was.
Dat hebben ze gezegd tegen de verkeerde! Want 3 uur later… mocht ik mee met een trouwjurken maker. Die mij vervolgens in de middel of nowhere afzette. En zelfs hier werd ik vergezeld, al weet ik niet of het door mijn persoonlijkheid kwam. De zon maakte plaats voor de maan, tijd om naar bed te gaan.
Onder de brandende zon
Na hier even te stagneren werd het tijd om mijn reis vervolgen. De brandende zon omarmde mijn gebrek aan water en samen wenste zij mij een fijne dag toe. Ik vond om het half uur een nieuw plekje langs de snelweg terwijl ik zocht naar geduld. Tot een auto stopte! Een politie auto om precies te zijn. Met de vriendelijke boodschap dat ik even normaal moest doen en van de snelweg af moest gaan, terug naar het niets. En op het moment dat ik de rail over stapte stopte een klein brommend wagentje.
De strijd van het bewustzijn
De 4×4 deed mij denken aan het magazijn van de Action, waar recent een bom is ontploft. De man die reed was ongekend vriendelijk, ik noem hem Strijdvast. Strijdvast heeft zijn dopamine demonen bevochten en overwonnen, al vecht hij nog elke dag. Dit doet hij door te bidden, niet naar God. Hij doet dit door te bidden naar Good. Strijdvast heeft een strijd geleverd waar velen aan ten onder gaan. En dit door elke ochtend en avond te geloven, voelen en ervaren waar hij diep in zijn hart dankbaar voor is. In zijn leven en in de wereld om zijn leven heen.
Dopamine stimulerende activiteiten vergroten de neuronen in de prefrontal cortex (wat gelinkt is met beslissingen nemen). Wat voor mij wetenschappelijke kennis is, was voor Strijdvast realiteit. Hij kon zijn gedachten er niet om winden dat zijn ene helft naar het licht wou en zijn andere helft terug naar de schaduw. Zijn eigen bewustzijn in strijd met de vergrote neuronen van slechte gewoontes. Beiden in strijd om het roer van beslissen over te nemen, in lichaam van Strijdvast als schip.
Pijnlijke Griekse humor
Tussen deze en mijn laatste lift kon ik 10 minuten meerijden in de achterbak. Heeerlijk om even muziek te luisteren en te genieten van het voorbijkomende landschap. Ik zette mijn beste beentje voor en begon te lopen. Mijn voeten vervormde naar moed in mijn schoenen tot een auto eindelijk stopte. Als een volgeladen kameel rende ik er naar toe. Waarna de auto snel wegreed toen ik haar bereikte. Ik heb het niet zo op Griekse humor. Hieronder een foto van mijn ren hoofd.
Niet overleven maar leven
Gelukkig heeft niet iedereen deze humor. Een kilometer lopen verder kwam mijn laatste lift van vandaag. En wederom een ontzettend interessante persoon. Dit maal was het een vrouw, ik noem haar Vrij. Vrij leeft al 15 jaar zonder baan, zonder huis en zonder zekerheid. Althans dat is hoe ik het zie. Een baan voor haar is het geven van natuurlijke geneeskracht en ontvangen wat iemand te bieden heeft. Haar huis is haar minicamper en haar thuis ligt in haar zelf. En onzekerheid is voor haar de kansen die het leven te bieden heeft.
Pure chaos op de weg
De laatste 4 uur van de rit nam ik het stuur over. En wat een ervaring was dat! Turkije met Istanboel aan top is pure chaos op het wegdek. Als mayham dansen de autos over het wegdek. Knipperlichten zijn voor de sier en vrachtwachtens vinden 2 rijbanen voldoende voor hun rijstijl. Als een muis in een kattenasiel dook ik er tussendoor. Ik ben blij dat ik reed. Omdat ik mezelf hier op vertrouw en nog het meest om dit meegemaakt te hebben. De battle royal van de Turkse wegen.
Wat ontmoet je toch iedere keer interessante mensen…
Alhoewel ik het verhaal over Strijdvast niet helemaal begrijp.
Istanbul is erg de moeite waard.
Haha een trouwjurk maker! Al be(t)rouw ik het dat ze je in the middle of nowhere afzette. Gelukkig kwam je een trouwe viervoeter tegen, omg, de Griekse Fien!! Ik kan niet wachten om je volgende avonturen ook weer te zien (hè dat rijmt!)