Ik heb vijf nachten mijn slaap van plaats naar plaats verplaatst. En deze slaapverplaatsing heeft mijn verlangen naar comfort ontwaakt, zoals een pasgeboren kind dat snakt naar moeders armen. Daarom blijf ik wat langer in het hostel in Cappadocia, waar de dekens zacht als de hemel aanvoelen. Even wat anders dan het kilkoude kamperen.

De te vroege vogel

Kort en krachtig is mijn eerste nacht. Want de wekker van mijn argeloze bovenbuurman schuurt mijn onschuldige trommelvliezen open en wringt zich in mijn bewustzijn. Mijn telefoon brengt de tijd aan de dag, 05:30. Rond dit uur zal niet alleen de zon uit zijn schuilplaats komen, ook de wereldberoemde luchtballonnen van Cappadocia zullen zich vertonen. Dus ik denk: Fack it, ik ga mee met de trektocht van de vroege vogel die mij vergezelt in mijn kamer.

De gedachten van Dali

Of nog beter gezegd, zijn het de 99 kersen op de taart genaamd ‘Cappadocia’, met zijn verbazingwekkende schoonheid. Ik wil dit tonen aan iedereen die deze wereld bewandelt. Hoe dit hemelse landschap het pure natuurverlangen van de mens verzadigt. Het is alsof je kan dwalen door de gedachtes van Dali. Waar de stenen de vorm aannemen van Beethoven zijn gevoel. Mijn woorden reiken niet ver genoeg om deze pracht te beschrijven. Gun het jezelf, om het ooit te ervaren!

Het verlangen naar vrienden

Om mijn gevoel naar een hogere verdieping te brengen, heb ik met mijn zombie stalk gedrag weer een vriendengroep gevonden. Van negen levens met maar liefst acht nationaliteiten! Terwijl ik mezelf af en toe betrap op een glimlach, merk ik hoe ik dit zuivere hedonisme heb gemist. Ik ben jong en ik smacht naar onvervalst contact. Het zijn deze nieuwe vrienden die dit verlangen vervullen. En voor een paar dagen vergeet ik alle eenzaamheid van de reiziger. Voor een paar dagen voel ik me helemaal thuis.