De tien dagen die ik doorbreng in een hippie community, bezorgen mij het toppunt van abstractie. Er wordt geleefd zonder elektriciteit, geld, en leider. Zelfs telefoons zijn taboe, vandaar de geringe hoeveelheid foto’s. Nooit eerder heb ik gezien, wat ik hier heb aanschouwd. Ik begin met wat praktische noemenswaardigheden:
- Wanneer “Foodcircle” wordt geroepen, verzamelt het hele kamp om gezamenlijk te lunchen of te dineren. Je kunt je voorstellen dat er een hele poos overheen gaat voordat 800 hippies zich hebben verzameld.
- Qua sanitair heeft zelfs Bruynzeel nog veel te leren. Er is een grote “shitpit” gegraven. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik zelf altijd mijn eigen shitpitje uit de grond stamp, midden in het bos.
- Daarentegen is naakt douchen voor mij een openbaring. De eerste dag rilt mijn preutse lijf meer van de warme, afwachtende blikken van anderen, dan van het steenkoude mineraalwater. Maar na de eerste seconden van even doorbijten, ontdek ik dat het best normaal is om een naakt lichaam te hebben.
eIk ben een outcast van de outcasts
Deze vreemde manier van leven doet wat met me. Ik leer en ontdek diverse levensvormen door de geschiedenis heen. We discussiëren over de hedendaagse samenleving en ideologieën, waarna we met rijke fantasieën over de toekomst spreken. Overal klinkt muziek en hebben mensen plezier. En toch pakt het mij niet. Ik golf niet mee in de zo geheten “flow”. Misschien zit mijn ego mij in de weg, misschien ben ik gewoon niet zo.
Het is raar om de outcast van de outcasts te zijn. Daarom trek ik op met andere outcasts (van de outcasts). Sommige avonden vraag ik mijn schoenen of ze niet liever hier willen weglopen, maar ik krijg geen antwoord. Dus blijf ik nog even, ik wil ervaren en pas daarna evenaren. Met zoveel liefde om mij heen, is er toch niks om over te klagen. Maar de onvoorwaardelijke liefde hier voelt voor mij niet hetzelfde als de liefde die ik thuis ben gewend, want voor mij moet liefhebben speciaal zijn, dan kan ik het liefhebben vergeven.
Een roekeloze klimtocht
Mijn nieuwe outcast vriend Joshua en ik besluiten om eropuit te gaan, er even tussenuit. We kiezen een geschikte berg om te trotseren en beginnen aan de klim. Echter klimt de tijd sneller dan wij en moeten we samen met de ondergaande zon mee afdalen. Joshua vertrekt vanuit de community en nu is het aan mij om het solo te gaan proberen, want de wijze woorden van Joshua luiden: “Je bent pas op de top, wanneer je de andere kant kan zien!”
Met deze uitspraak onder de arm begin ik mijn tocht naar de top. Niet geheel verstandig aangezien ik geen telefonisch bereik heb in dit gebergte. Na vijf uur strijd met de zwaartekracht overwin ik, is de berg verslagen. De euforie suist door mijn aderen, terwijl mijn ogen de pracht nog niet kunnen bevatten. Na een kort moment van besef, volg ik mijn weg naar beneden. Ik denk aan het missen van thuis en hoe ik na uren ploeteren, een goddelijk uitzicht kan blijven koesteren, waarbij de tranen in mijn ooghoeken ontkiemen en ik het moment diep in mijn geheugen prent.
Een mensenlijk offer
Met al deze ervaringen heb ik mij nog niet uitgesproken over de meest vreemde ervaring die ik heb ondergaan: De volle maan ceremonie. Ik wil de gathering geen cult noemen, maar het komt wel erg in de buurt. Op volle maan wordt er leven in een torenhoge vuur geblazen, waar in volle extase omheen wordt gedanst. Ik doe enthousiast mee en ben weer een ervaring rijker.
Na een uur vind ik het mooi geweest en besluit om naar een ander kampdeel te gaan. En wat ik hier zie, lanceert mij regelrecht in de film Midsommer. Een man is vastgeketend aan een groot altaar, met bondage die zelfs bezoekers op een Kamasutrabeurs doen afschrikken. Hij is slechts bedekt met een wit effen masker en een geitenschedel voor zijn edele delen. Aan zijn voeten brandt een vuur waarachter een publiek een gedreven kudde geiten imiteert.
Voor de man staat een gedreven verteller die een mysterieus gedicht voordraagt. Hij laat een een mindfuck in mijn schedel binnendringen, wanneer hij zijn speech afsluit met de kreet: SHALL WE BURN THE SACRIFICIE ?! Hij heeft geen kritisch publiek voor zich want iedereen gaat meteen met hem mee en roept: BURN HIM !!! En mij schiet te binnen: Wacht, dit gaan ze toch niet echt doen..?! Ik stel jullie alvast gerust. Hij wordt niet verbrand. Wel werpt hun geestelijke voorstelling zijn vruchten af, want het surrealistische spektakel heeft genoeg realisme in zich om mijn gevoel voor werkelijkheid de atmosfeer in te blazen. En lol dat ze hebben!
Later vraag ik aan een goed geïntegreerd “familielid” waarom dit bij de liefkozende sfeer van de gathering hoort. Want zelf vind ik dit kille tafereel zonde is van warmhartige sfeer en daardoor ook misplaatst. Zij legt mij uit dat ook dit, zelfs dit, een vorm is van liefdevertoning. Voor het menselijke offer is het een artistieke uiting om zich te verenigen met de schandpaal. En voor zijn joelende toeschouwers een kans, om voor heel even alles wat “normaal” is te vergeten.
Tim, wat een avonturen en inzichten en eerlijk en open vertellen en jezelf bevragen,
grenzen veranderen , keuzes maken….
Dank voor je vertellen van de onb er kende wereld , het verkennen , ondervragen…
Inspirerend ….
Ik ben benieuwd of je nu nog dààr bent of dat je schoenen je verteld hebben waar naar toe te gaan…
Goed om te horen , dat je je ,, thuis liefde ,, als een speciale liefde ervaart ,
En die je dan kan vergeven…
( en misschien ook kan aanvaarden, zonder jezelf te verliezen ? Is mijn interpretatie hoor)
Slaap lekker , tot de volgende keer….
Erg gaaf om je relaas te lezen Tim!
Bart