Ik ben een machine van principes die op volle toeren draait. Zo weiger ik in hostel-loze plaatsen een hotel te nemen en maak ik van de aarde mijn slaapplaats. Daarnaast zit er met mijn zuidelijke route niks anders op dan een ferry te nemen naar Cyprus en dit kost geld! En mijn principe is om te reizen zonder geld uit te geven. Dus, ik heb een mooie uitweg gevonden uit het Turkse landgoed. Ik ga vet veel CoffTea (koffie gemengd met thee) van eigen recept op straat verkopen om een ferry ticket te kopen. En voilà, ik betaal geen enkele cent voor vervoer.
Another day another hitchhike
De wet van wederkerigheid
Preciezer gezegd, ik ga de CoffTea gratis weggeven. Met de bedoeling dat mijn “klanten” zelf mogen bepalen hoeveel ze ervoor willen betalen. De welbekende wet van wederkerigheid. Na een uur met mijn bord, waar in het Turks gratis ijskoffie op staat, op straat te hangen, dringt het tot mij door dat niemand mij serieus neemt, zeker met mijn geringe kennis van de Turkse taal. Tot ik plotseling de hulp van een jonge vlotte babbelaar krijg. En later ook van een meid en twee mannen. Ik kan het niet geloven, mijn bestaan als uithangbord is een minuscule onderneming geworden!
Het overnemen van cafés
Vanuit de dynamische organisatie die wij zijn komt één van ons op het ingenieuze idee om de straten in de trekken. Wat hier gebeurt doet mij hardop lachen van verbazing en geluk. Als een zwerm wespen boven een opengerukte pot van kersverse zoetigheid, infiltreren we, café na café. Daar waar mijn Turkse team mijn verhaal de wereld in stuurt, zoals een marktkoopman dat doet wannneer hij verse kersenjam aan de man brengt. Na een avond van marketing, geschreven met de hoofdletter M, ga ik slapen met maar liefst 30 euro op zak, ruimschoots genoeg voor mijn ticket naar Cyprus.
Mijn miniscule onderneming
Back to school
Het meisje heet Gül (in het groene shirt) en nodigt mij uit haar Universiteit te bezoeken, waar ik haar als een schaduw tot aan het lokaal volg. Eenmaal binnen ben ik niet langer de schaduw hier, eerder een mega felle schijnwerper. Nog nooit ben ik zo populair geweest op school. Nu weet ik ook eens hoe dat voelt. Alle ogen zijn op mij gericht en ik lach wat ongemakkelijk. Ik voel me net een fonkelnieuwe kermisattractie waar iedereen zich verdringt voor het eerste ritje. Leuk om het een keer mee te maken, maar ik hoef dit niet nog eens. De schoolbel ringt en net als -back in the early days-, verlaat ik het lokaal maar al te graag.
De vergissing in verfrissing
Na zes nachten kamperen voel ik mij een dweil die over grind wordt gesleept. Hoogste tijd voor een verfrissing. De zwoele, zoute zee verleidt mij niet, ook al zijn de ogen nog zo blauw. Maar het vier sterren hotel is andere koek. Koek aan een vishaak waar ik maar al te graag in bijt. Ik loop via de ingang (duhhh) regelrecht naar de SPA, waar een grote Turkse man vraagt of ik een hamam wil. Op mijn beurt vraag ik: “Is het all inclusive?” Waarop hij “Ja” antwoordt. Halverwege de massage twijfel ik of dit wel echt bij mijn fictieve hotel-verblijf hoort en vraag het voor de zekerheid. In tegenstelling tot eerder is het antwoord nu: “Nee”. Voor mij tijd om mijn biezen te pakken en stel vast dat ik deze verfrissing als één grote vergissing beschouw.
0 Comments