Ik heb geen bange geaardheid, verre van. Maar de avond in de bergen overviel mij als donder in een strak blauwe hemel. Een aardig stel heeft mij afgezet bij een nietig tankstationnetje bij de Slowaakse bergen, want daar wou ik heen! Dus met benen begonnen zich de hoogte in te werken en door koppigheid bekrompen wou ik perse naar de top van een berg. Wat een geruime taak is om half 5.

Een onzichtbare bestemming

Dus ik begon met lopen. Dat lopen ging al spoedig over in klimmen, want het pad lijdt zichzelf niet rechtstreeks naar de top. Hoger, hoger en hoger. Werd ik door mist omringt alsof de mist mij bemind. Na al uren onderweg te zijn geweest, werd mijn klimtocht zo steijl, dat de modestad Parijs er jaloers op zou worden. Met een gebarsten longcapaciteit, vermelkzuurde kuitspieren en een wazig hoofd in de wolken ploeterde ik de berg op. Door de mist onwetend waar de top zal zijn.

De hemel barst los

Toen sloeg de regen in. Wat voorheen druppels zweet waren, die mijn lichaam bevochtigde. Was het nu een stroming van hemelwater. Ik begon te klimsprinten, als dat een woord is. En stuitte godszijdank als snel op een pad. Een werktuig stond abstract aan de grond genageld. Maar dat kan je niks schelen in een stortbui. Ik gooide mijn tent de lucht in en mezelf de tent in. Het was inmiddels half 9 en even leek ik mij veilig te voelen.

Een tas vol berenaas

Maar schijn bedriegt. Want als Tim zijnde, is het soms voor de hand liggend, om eerst te doen en daarna te denken. Daarom checkte ik even of er eigenlijk (veel) beren in dit gebied zitten. En ja hoor, door stomheid geslagen ontdekte ik dat ik middenin een berenbos zit!  Met een tas vol lekkere berenhapjes! Dit tas moest weg en snel ook. Dus ik middennacht  tien minuten lang het duister inlopen, om de beer zijn avondmaal op verre afstand van mij te brengen.

Beren op de weg

En dan moet je jezelf eens voorstellen: je ligt helemaal alleen bovenop een berg in berengebied, in je hoofd speelt een spinnenweb van  gruwelverhalen af, alles is nat en de wind blijft hameren op je tent. Plots hoor je in de verte een daadwerkelijke grom. Zeker weten doe je niet, dus je laat het voordeel over aan de twijfel. Het zal vast de verbeelding zijn. Ondertussen weerspiegeld het geritsel van je tent het geluid van gesnuffel. En dan hoor je het weer, deze keer harder. Een zware, diepe en lage grommende toon, komend van waar het eten lag verstopt. Zie dan maar eens in slaap te vallen!

Spoorzoekende spoorzoeker

Bij deze mijn hoofd na een slapeloze nacht. Ik ben wakker gemaakt door houthakkers/boskappers. Zij vertelde mij dat zij sporen van een beer naast mijn tas hadden geconstateerd en dat er dit jaar meer beren waren omdat het schietseizoen is afgeschaft. Waarna ik als een doorgronde padvinder opzoek naar het berenspoor ging. En om jullie zorgen alvast te bedekken, het was gelukkig geen beer. Het was mijn eigen bloten voet. Wel zag ik het spoor van een rendier. Dat is het geluid geweest, een naar seks hunkerend mannetjes hert dat bronzend mij de angst injoeg. En ik maar denken dat ik voor m’n rust naar de natuur ging…