De meest magische plek op aarde
De grond waar mijn gewicht op rust en dansende moleculen in de lucht. Het voelt anders hier, alsof alles op zijn plek valt. Ben ik dan toch een hippie? Of is het misschien de abstracte atmosfeer van het Middenoosten. Of laat ik mij simpelweg meewaaien met de collectieve gedachtewalm die over dit heiligdom trekt? Hoe dan ook, Jeruzalem voelt magisch. Of met een ander woord uit te drukken: energie. Hier herontmoet ik Bram, wiens pad ik zowel in Griekenland als in Turkije heb gekruist. De Bram, die na drie jaar reizen het gevoel van thuis is verloren bij het overwinnen van de wereld.
De meest magische plek op aarde
De grond waar mijn gewicht op rust en dansende moleculen in de lucht. Het voelt anders hier, alsof alles op zijn plek valt. Ben ik dan toch een hippie? Of is het misschien de abstracte atmosfeer van het Middenoosten. Of laat ik mij simpelweg meewaaien met de collectieve gedachtewalm die over dit heiligdom trekt? Hoe dan ook, Jeruzalem voelt magisch. Of met een ander woord uit te drukken: energie. Hier herontmoet ik Bram, wiens pad ik zowel in Griekenland als in Turkije heb gekruist. De Bram, die na drie jaar reizen het gevoel van thuis is verloren bij het overwinnen van de wereld.
De islamistische sluier
Door deze ervaring wil ik alsmaar dieper duiken in de bodemloosheid van het vermogen om te geloven. Voor een onschuldig videoconcept wil ik een aantal gelovigen een platform bieden om hun ideologie te verkondigen. Bij de wereldberoemde Al Aqsa Moskee begin ik wat heen en weer te vragen en via via ontmoet ik een moslim broeder in een kleine intieme moskee even verderop. Als de klok een etensbord zou zijn, dan zou het tot de rand toe gevuld zijn met alle ingrediënten van de islam om het vervolgens aan mij geserveerd te worden. Dan kan ik voor even het tipje van de islamistische sluier oplichten en door mijn vingers laten bewegen.
Op een missie
‘Een kleine stap voor mij, is een grote stap voor mijn reis’ dat denk ik, terwijl mijn schoenzool neerstrijkt en het stof op de bodem van het Middel Oosten doet opwaaien. Tel Aviv. Het jongere broertje van New York dat opstandig doorfeest tot de ochtenddauw. Doch te onmondig om zichzelf cultureel te noemen. Want het zijn enkel wolkenkrabbers die de horizon doorboren, waarachter de mensen hun stadse stress uitwateren bij de vlinderblauwe zee. In de avonden mag ik bij mijn goede vriend Rotem overnachten (die ik in Berlijn heb ontmoet). En in de middagen ga ik op pad met een doel!
Waarom ik CoffTea verkoop
Deze strandcultuur is niet voor mij weggelegd. Ik heb toch geen vakantie?! Het lijkt mij een betere bezigheid om de strandgangers van Tel Aviv te bedwelmen onder de onweerstaanbare aroma-waterval van mijn zelfbedachte CoffTea. Mijn cateringbedrijfje trekt verder de wereld in. Vijf dagen lang strandwandel ik van Noord naar Zuid. En van Zuid naar Noord. Nooit eerder heb ik zo van werken genoten. Ik voel mij nuttig. Ik verdien geld om verder te reizen. Het leert mij om aan Jan en alleman te verkopen. En het allerbelangrijkste, ik heb ontzettend veel leuke gesprekken met een verscheidenheid aan mensen. Waarbij we de zwaarte van de wereld verlichten door te lachen. Zonder de wijsheid van het verleden in het gesprek te verliezen. En met de 101 succeswensen die ik krijg, ga ik India zeker bereiken!
Vliegen zonder geld
Mijn bestaan als vagebond begint zijn tol te eisen. De eindeloze stroom van nieuwe locaties schopt mijn discipline en ritme flink overhoop. En aangezien ik nog heel wat verschillende plaatsen zal aandoen de komende maanden en regelmaat ver te zoeken zal zijn, gaat dat er niet beter op worden. Ik zal zelf met een oplossing moeten komen. Bijvoorbeeld het starten met ochtendrituelen. Daarvan heb ik op het moment een frisse cocktail samengesteld met de volgende ingrediënten: koud douchen, meditatie en affirmaties. Het is de rode draad waar mijn geest naar kan grijpen wanneer het dreigt te verdwalen in dit ongeregelende woud van ervaringen.
Mijn ontsnappingsplan
En over verdwalen gesproken. Ik ben op het eiland Cyprus beland en Joost mag weten hoe ik vanaf hier verderga. Om te beginnen ga ik op jacht naar een (jacht)boot! Het is tevergeefs. Mijn vragenschoten blijken losse flodders te zijn. Al gauw wordt ik omsingeld door verhalen over het schamel bevaren winterse water. Tijd voor plan B, de B van business. Het verkopen van CoffTea tot ik een vliegticket naar Tel Aviv kan betalen. De verse drankjes gaan als zoete broodjes over de toonbank en binnen de kortste keren heb ik een aardig zakcentje met een tal van gezellige gesprekken als fooi.
Ik heb een superheld ontmoet
Zelfs zulke goede gesprekken, dat ik er een nieuwe vriend aan overhoud. Zijn naam is Okto Rock, een superheld in zijn eigen verhaal. Hij heeft een zwaar verleden en toch is hij ongelofelijk positief. Hij bouwt een gratis sportschool en heeft als droom om alle kinderen van Cyprus de mogelijkheid te geven om te sporten. In zijn ideologie moet je alles doen alsof je al miljoenair bent. Omdat je het dan echt voor je plezier doet. Fake it till you make it! En vooral, heb schijt aan iedereen die jou raar vindt. Op een dag verkleed ik mezelf voor grap als Ninjaturtel, waarna Okto vraagt waarom ik niet zo op pad ga. En noem mij maar raar, ik ga het doen! Dit is de ik-heb-schijt-les in praktijk. Het enige wat echt raar is, is dat ik dit één van de engste avonturen van mijn reis vind.
Mijn kleine bedrijfje
Ik ben een machine van principes die op volle toeren draait. Zo weiger ik in hostel-loze plaatsen een hotel te nemen en maak ik van de aarde mijn slaapplaats. Daarnaast zit er met mijn zuidelijke route niks anders op dan een ferry te nemen naar Cyprus en dit kost geld! En mijn principe is om te reizen zonder geld uit te geven. Dus, ik heb een mooie uitweg gevonden uit het Turkse landgoed. Ik ga vet veel CoffTea (koffie gemengd met thee) van eigen recept op straat verkopen om een ferry ticket te kopen. En voilà, ik betaal geen enkele cent voor vervoer.
Another day another hitchhike
De wet van wederkerigheid
Preciezer gezegd, ik ga de CoffTea gratis weggeven. Met de bedoeling dat mijn “klanten” zelf mogen bepalen hoeveel ze ervoor willen betalen. De welbekende wet van wederkerigheid. Na een uur met mijn bord, waar in het Turks gratis ijskoffie op staat, op straat te hangen, dringt het tot mij door dat niemand mij serieus neemt, zeker met mijn geringe kennis van de Turkse taal. Tot ik plotseling de hulp van een jonge vlotte babbelaar krijg. En later ook van een meid en twee mannen. Ik kan het niet geloven, mijn bestaan als uithangbord is een minuscule onderneming geworden!
Het overnemen van cafés
Vanuit de dynamische organisatie die wij zijn komt één van ons op het ingenieuze idee om de straten in de trekken. Wat hier gebeurt doet mij hardop lachen van verbazing en geluk. Als een zwerm wespen boven een opengerukte pot van kersverse zoetigheid, infiltreren we, café na café. Daar waar mijn Turkse team mijn verhaal de wereld in stuurt, zoals een marktkoopman dat doet wannneer hij verse kersenjam aan de man brengt. Na een avond van marketing, geschreven met de hoofdletter M, ga ik slapen met maar liefst 30 euro op zak, ruimschoots genoeg voor mijn ticket naar Cyprus.
Mijn miniscule onderneming
Back to school
Het meisje heet Gül (in het groene shirt) en nodigt mij uit haar Universiteit te bezoeken, waar ik haar als een schaduw tot aan het lokaal volg. Eenmaal binnen ben ik niet langer de schaduw hier, eerder een mega felle schijnwerper. Nog nooit ben ik zo populair geweest op school. Nu weet ik ook eens hoe dat voelt. Alle ogen zijn op mij gericht en ik lach wat ongemakkelijk. Ik voel me net een fonkelnieuwe kermisattractie waar iedereen zich verdringt voor het eerste ritje. Leuk om het een keer mee te maken, maar ik hoef dit niet nog eens. De schoolbel ringt en net als -back in the early days-, verlaat ik het lokaal maar al te graag.
De vergissing in verfrissing
Na zes nachten kamperen voel ik mij een dweil die over grind wordt gesleept. Hoogste tijd voor een verfrissing. De zwoele, zoute zee verleidt mij niet, ook al zijn de ogen nog zo blauw. Maar het vier sterren hotel is andere koek. Koek aan een vishaak waar ik maar al te graag in bijt. Ik loop via de ingang (duhhh) regelrecht naar de SPA, waar een grote Turkse man vraagt of ik een hamam wil. Op mijn beurt vraag ik: “Is het all inclusive?” Waarop hij “Ja” antwoordt. Halverwege de massage twijfel ik of dit wel echt bij mijn fictieve hotel-verblijf hoort en vraag het voor de zekerheid. In tegenstelling tot eerder is het antwoord nu: “Nee”. Voor mij tijd om mijn biezen te pakken en stel vast dat ik deze verfrissing als één grote vergissing beschouw.
The village of nothingness
Reisvrijheid is een geschenk in dit avontuur, ik kan gaan en staan waar ik wil. Zo neemt het oude en wijze lot mij bij de kinderhand en begeleidt mij naar het nieuwe heden. Ik heb Gülçin ontmoet op de hippie gathering, waar zij mij uitnodigde om haar levenloze dorpje Kaman te bezoeken. Een kans voor mij om het gewone Turkije te ervaren, waar de toerist zelf de attractie is.
Werk aan de winkel
Gülçin woont bij haar ouders die zich beiden wat verlegen op de achtergrond houden. Maar naar mate de dagen verstrijken komen zij steeds meer voor in het huiselijk toneel. Doordat ik meerdere nachten bij hen verblijf ontkiemt een licht beladen gevoel, dat ik iets terug wil doen. Gelukkig wordt mijn wens vervuld. Er mogen druiven worden geplukt in de tuin! Een leuke taak op deze zomerse winterdag.
Simpelweg gelukkig zijn
Na wat fijne dagen sta ik weer aan de kant van de weg met mijn duim fier overeind. Ik denk terug aan de vele gesprekken met mijn Turkse vriendin. Ik bewonder hoe zij moeilijkheden heeft doorstaan, terwijl het leven bleef doorgaan. En na veel vallen en opstaan haar geluk heeft gevonden in het simpele leven. Dat is misschien wel het geheim van gelukkig zijn. Ik hoop deze wijsheid ooit zelf te vergaren. Want nu streef ik, naar streven naar geluk. Misschien omdat het vinden van het simpele geluk, simpeler gezegd is dan gedaan.
Recent Comments